Op
in komelkerij oan de Grêft wenne eartiids in âldfeint tegearre mei wat bisteboel.
Net allinne yn it bûthús wenne syn fee, ek yn it frije fjild hie er syn
folkje omrinnen, fleanen as swimmen. Sa ek op en yn de feart foar hûs.
Op it stalt himmele er alle dagen syn ienige bus. Al in pear dagen hie, wylst
er hjirmei dwaande wie, in fiskje om him hinne tsjoend. Wat boartlik hie er mei
de hân wetter nei him spatten mar it fiskje wie net fuortgien. It swypke allinne wat mei it sturtsje.
Doe’t
dit in lytse wike oanholden hie tocht er, as er der moarn wer is jou ik him wat
te fretten. De oare deis naam er wat âlde bôle mei nei it stalt. En ja hear, stipt
op tiid wie it fiskje der wer. Hy goaide foarsichtich it plaske yn parten nei
it fiskje mar ynstee fan dat dy it opiet, sobbe it der wat oan, iet it net op.
De âldfeint tocht, dan moarn ris in wjirm besykje. Ek de wjirm woe it bistje gjin bek op sette. Op jirpels net, ek net op kâlde pankoek.
Op
in moarntiid hie er foar it bushimmeljen earst aaifandele en se neist him op it
stalt lein. In wynaai seach frjemd út de doppen en hy smiet it de feart yn en
ferdomd, ien hap fan syn maat en fuort wie’t aai. Wat bist ek in sinnige ferrekkeling,
tocht de âldfeint by himsels.
Mar
beide like wûnder as wat, hiene inoar fûn en de âldfeint fuorre de fisk dy’t útgroeide ta in mânske snoek. Ut de hân krige de fisk alle dagen in aai. Dit gie jier yn
jier út, oant it bist op it lêst eltse kear in snies aaien friet. Aaien jouwe machten
dat foardat er der erch yn hie wie it in dier wurden mei in ûnhurich grutte bek mei in ôfgryslik skerp gebit. Op it brede farwetter koe er eins net mear
keare om werom te gean nei wêr’t er weikaam wie. Hy swom dan ek fan it
stalt fierder nei de krusing fan Grêft en Langesleat. Dêr swaaide er. As groet joech er op
de weromreis efkes in fûleindige swiper mei syn mânske sturtfin en knypeage nei him. It wetter spatte
omtrint oer de polderdyk en de âldfeint lichte glimkjend de pet.
Wie
‘t farwetter by't winter tichtferzen dan helle er syn miel mei de kop troch it wek dat kapt wie. Foar it bushimmeljen, sa’t er sei. Mar sels wist er bliksemse skoan wêrom. Dit selskip yn syn fierders stille wrâld soe er ommers min misse kinne. Se hiene tegearre tige ferhelderjende petearen, sa by it stalt sei er.
Oant
dy moarntiid dat it kwik foar de safolste dei op rige ûnder de -20°C oanjûn hie. Krapoan twa oeren hie er yn it iiskâlde wetter op syn ienigste bus ombjint. Syn maat wie nóch net mei de kop troch it wek kaam. Dit gie in foech fjirtjin dagen sa. Oant op ien fan syn
streuperstochten oer tichtferzen petgatten grutte luchtbûlen him it paad
wiisden.
Under it iis fan Neeltsjemuoisgat
stoaren eagen as teepantsjes him brutsen oan.
Ytlike
jierren letter fûnen reidsnijers yn it opfeartsje nei Neeltsjemuoisgat, stiif yn it
grûniis beferzen, in ûnhuerich grutte snoek mei in kop en in bek dêr’t de grize
harren fan oer de grouwe gie. Doe’t de winter wat op syn retoer wie, hat ien fan
harren de snoek útkapt en meinaam. De kop hat er
prepareare en hinget no al wer jierren by him thús oan it sket. Want it
koe ommers hast net oars - sa'n bysûnder eksimplaar moast wol neiteam wêze fan de fisk fan dy wûndere âldfeint eartiids.
Nei in
âld ferhaal fan Jelle de Wal
en in
snoekekop fan Tjibbe de Jong
