f a r w o l

By it ôfskie fan in omke, in pear jier lyn, fertelde in goede freon fan him dat syn maat yn sýn bywêzen, op in hoare winterjûn mei ljochtmoannewaar oer de stille iisflakten fan de Alde Feanen ris in fers foardroech. ‘Afvaart’ hiet it en it wie fan, ik wist de namme net krekt mear mar, in langlyn al ferstoarne dichter. 

It bleau lang stil, nei't de lêste wurden fan it fers oer de glinsterjende flakte ferflein wiene. ‘Dat meist om my wol by myn ôfskie foardrage’, sei syn kameraad sêft. Myn omke, dy't nochal wat âlder wie miende dat hy wol earst gean soe. ‘No, as dat sa wêze sil dan doch ik it foar dy’, wie doe it andert fan syn maat.

En dêr hold er him oan. By it ôfskie droech er it mei ynmoed foar. Ik fûn it sa moai dat ik it omtrint wurdlik ûnthold. Yn myn eigen taal, op in kladsje, bewarre ik it.

En dý wurden driuwe no de lêste dagen soms samar ynienen yn deidreamen stil oan my foarby ...

farwol

oan it roer dy jûne stie it hert

en skippe beamt’ en moanne

yn him yn

en driuwend oer spegeling

fan al wat it ferduorre hie

fear it mei skimer en twirring

om boech en mêst

foarby de lêste stêd

 
anne heegstra

nei Afvaart fan 
Gerrit Achterberg