Wiis mei dizze foto út myn bernetiid doe ’t winter noch winter
wie en mids jannewaris dat jier de kjeld deryn batste en wiken oanhold. Mei breiden
boarstrok, flanellen pyamabroek en -jas ûnder de klean, op houtsjes allinne de
Meannewei del nei pake 'n beppe yn it arkje. Healwei, yn lijte fan it âlde slûske helle ik myn smoarge knikkertsekje foar it ljocht en iet der in hântsjefol resinen út, krekt echt.
Efkes letter wachte pake my yn de bollestâl al op. Troch it sjongen fan redens oer iis hie er al immen de feart delkommen heard. In stive noardwester blaasde jin troch alles hinne. Mar ik hie it swit op de rêch en in dikke reade
kop doe't ik skrabjend mei myn redens remme en foar him stil hold.
Njoggen/tsien sil ik west ha doe’t er my mei in swaai oer de râne fan
de arke hinne helle en op in âld matte delsette. Syn waarme azem blaasde er tsjin it beripe aluminium Raifaissentermometerke dat tsjin it sket neist de bûtendoar yn de bollestâl hong. Mei in finger fage er it skjin. Hy bearde wakker, om't dizze om krapoan 11 oere noch sa ‘n -11°C oanjoech.
Efkes letter siet ik mei de hannen om gleone poeiermolke teard, in taaimantsje op skoat en tûkeljende teannen op de hjitte kachelskop mei pake en beppe glunderjend nei
te gloeien.
It wie bûten stjerrende kâld. It kwik sei noch altyd fier
ûnder 0 doe ’t ik tsjin itenstiid wer op hûs oan wrotte. De gefoelstemperatuer moast noch útfûn wurde. Wie
dy der al west dan hie er by my de +40°C grif
wol helle. Want sa ’t pake by’t dachsizzen sei wie hy der wis fan dat ik de famyljekwaal, dy 't winterdeis by harren de kop opstuts, ek erfd hie.
