It heugt my noch skoan dat der eartiids op de legere skoalle in foardrachtwedstriid hâlden wurde soe op de boppeseal fan it kafee ... as doarpshûs, dêr wol 'k ôfwêze. Gedichten moasten wy fan master út de holle opsizze kinne. Hy liet ús earst heare wat as de
bedoeling wie en droech sels guon fersen kalm en dúdlik foar. Van der Vlugt koe dat as gjín oar!
Ik fûn it prachtich en learde 'Abe Sjipkop' thús glêd út de kop en yn de feiligens fan myn eigen keammerke koe ik it kreas foardrage. Mar dy freedtemiddeis, foar de klasse, wie ik fierstente bleu om it foar al dy eagen dy’t my oanstoaren op te
sizzen. De wurden wie ik glêd fergetten. Oe, as ik mar net in kleur krige! En mei fielde ik dat myn holle hieltyd reader waard. In fjoerreade kaam luts tûkerjend fan myn teannen oant krún omheech. Fan de
senuwen koe ik ek it pisjen mar amper ynhâlde – dat mei it foardragen is it doe en ek letter, eins nea wer wat wurden. Soest sizze kinne dat ik yn dy pear minuten in trauma skipe.
Ik hear ús mem noch sizzen doe’t ik neitiid thús kaam en se myn relaas oanheard hie – och fanke, wat bist ek in tutte - en krûpte my oan.
En no binne dan guon fersen fan my yn it boekje FeRstival 2019 mei ferzen fan ferskate dichters publiseare. Jongerein kin hjir ien út kieze om foar te dragen. It sil mij benije as ien fan myn ferzen ea troch in jonge as famke foardroegen wurde sil - dát soe wat wêze!
... Mar dan hoopje ik al dat dyjinge op dat stuit minder, sa't se tsjintwurdich sa moai sizze, 'gestresst' is, as dat ik doedestiids senuweftich wie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten